Kuna domowa to jeden z przedstawicieli rodziny łasicowatych, której siedliska to tereny lasów liściastych i mieszanych, a także tereny rolnicze. Kuna domowa jest znana również jako zwinna łasica, ze względu na swoją zwrotność i szybkość poruszania się. W Polsce kuna domowa jest gatunkiem chronionym, ale niestety nadal często pada ofiarą działań człowieka.

Charakterystyka fizyczna

Kuna domowa jest zwierzęciem o stosunkowo małych rozmiarach, jej długość wynosi zazwyczaj od 35 do 45 cm, a waga od 0,6 do 2,5 kg. Futro kuny jest gęste i miękkie, w kolorze brązowym, z jaśniejszym spodem. Charakterystycznym elementem ubarwienia są również ciemne pasy na pysku oraz na ogonie.

Kuna domowa to zwierzę aktywne nocą, co ułatwia jej unikanie kontaktu z ludźmi. Żywi się przede wszystkim drobnymi ssakami, takimi jak myszy i karczowniki, ale również chętnie zjada jaja ptaków, padlinę, a czasami również owoce i warzywa.

Tryb życia

Kuna domowa jest zwierzęciem samotnym, jednak w okresie godowym tworzy pary. W ciągu roku rodzi się jedno lub dwa młode. Młode kuny domowej rodzą się ślepe i bezwłose, a ich rozwój trwa około 4-5 miesięcy.

Kuna domowa nie prowadzi osiadłego trybu życia, a jej terytorium może obejmować nawet kilka kilometrów kwadratowych. W celu oznaczenia terytorium kuna wykorzystuje zapachowe wydzieliną gruczołów, które znajdują się na pysku, łapach oraz na odbycie.

Wpływ na ekosystem

Kuna domowa jest ważnym elementem ekosystemów lasów liściastych i mieszanych. Żywiąc się gryzoniami, pomaga w ograniczaniu populacji szkodników rolniczych. Ponadto, jako jeden z drapieżników, kuna domowa przyczynia się do zachowania równowagi biologicznej w ekosystemach, co jest istotne dla zachowania ich stabilności i zdrowia.